ดูก่อน ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอเห็นท่อนไม้ที่ลอยมาตามกระแสน้ำคงคาหรือไม่

  ถ้าท่อนไม้นั้น ไม่เข้าไปติดฝั่งใน หรือฝั่งนอก

  ไม่จมในกลางน้ำ

  ไม่ขึ้นไปติดแห้งอยู่บนบก

  ไม่ถูกมนุษย์จับไว้

  ไม่ถูกอมนุษย์จับไว้

  ไม่วนอยู่ในวังน้ำวน

  ไม่ผุเน่าในเสียเองก่อน

  ท่อนไม้นั้น ย่อมลอยไหลไปสู่ทะเล เพราะเหตุว่าลำน้ำคงคาลาดเอียงไปสู่ทะเล ข้อนี้ฉันใด การประพฤติปฏิบัติของพวกเธอก็ฉันนั้น หากไม่เข้าไปติดฝั่งใน หรือฝั่งนอก......ฯลฯ......ไม่ผุเน่าในเสียก่อนฯ พวกเธอก็จะเลื่อนไหลไปสู่พระนิพพาน เพราะเหตุว่า สัมมาทิฏฐิ คือความเห็นชอบย่อมน้อมนำจิตไปสู่นิพพาน นั่นเอง

  ฝั่งใน หรือฝั่งนอก ความหมายคืออะไร จนถึง....ไม่ผุเน่าในเสียก่อนฯ หมายถึงอะไร มาดูคำเฉลยกันครับ

  ฝั่งใน.........คือ การไม่สำรวมใน ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ปล่อยให้ถูกครอบงำด้วยกิเลส

  ฝั่งนอก......คือ รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ ที่ครอบงำจิตใจ

  จมในกลางน้ำ......คือ ความเพลิดเพลินใน กามราคะ

  ขึ้นไปติดแห้งอยู่บนบก........คือ ความสำคัญมั่นหมายในตัวตนว่า เรามี เราเป็น

  ถูกมนุษย์จับไว้...........คือ เป็นผู้คลุกคลีระคนด้วยคฤหัสถ์

  ถูกอมนุษย์จับไว้........คือ การประพฤติพรมจรรย์เพื่อหวังเดชานุภาพและกามคุณ

  วนอยู่ในวังน้ำวน.......คือ ลุ่มหลงมัวเมาอยู่ใน กามคุณห้า

  ผุเน่าในเสียเองก่อน.......เน่าในคือ เป็นผู้ทุศีล มีความเป็นอยู่ลามกไม่สะอาด มีการประพฤติที่ตนเองนึกแล้วก็กินแหนงตัวเอง มีการกระทำที่ต้องปิดบังซ่อนเร้น

 

  อุ่นใดๆ โลกนี้..มิมีเทียบเทียม อุ่นอกอ้อมแขน อ้อมกอดแม่ตระกอง

  รักเจ้าจึงปลูก รักลูกแม่ย่อมห่วงใย ไม่อยากจากไปไกล แม้เพียงครึ่งวัน

  ให้กายเรา..ใกล้กัน ให้ดวงตา..ใกล้ตา ให้ดวงใจ เราสองเชื่อมโยงผูกพัน

  อิ่มใดๆ โลกนี้..มิมีเทียบเทียม อิ่มอกอิ่มใจ อิ่มรักลูกหลับนอน

  น้ำนมจากอก อาหารของความอาทร แม่พร่ำเตือน พร่ำสอน สอนสั่ง

  ให้เจ้าเป็น..เด็กดี ให้เจ้ามี..พลัง ให้เจ้าเป็น ความหวังของแม่ต่อไป

  ใช่เพียง...อิ่มท้อง ที่ลูกร่ำร้อง เพราะต้องการ...ไออุ่น

  อุ่นไอรัก อุ่นละมุน ขอน้ำนมอุ่น...จากอกให้ลูกดื่มกิน

 

  พ่อแก่ - แม่เฒ่า

 

  

พ่อแม่ก็แก่เฒ่า............จำจากเจ้าไม่อยู่นาน

  จะพบจะพ้องพาน..........เพียงเสี่ยววารของคืนวัน

  ใจจริงไม่อยากจาก........เพราะยังอยากเห็นลูกหลาน

  แต่ชีพมิทนทาน.............ย่อมร้าวรานสลายไป

  ขอเถิดถ้าสงสาร.............อย่ากล่าวขานให้ช้ำใจ

  คนแก่ชะแรวัย..............คิดเผลอไผลเป็นแน่นอน

  ไม่รักก็ไม่ว่า..................เพียงเมตตาช่วยอาทร

  ให้กินและให้นอน..........คลายทุกข์ผ่อนพอสุขใจ

  เมื่อยามเจ้าโกรธขึ้ง........ให้คิดถึงเมื่อเยาว์วัย

  ร้องไห้ยามป่วยไข้...........ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน

  เฝ้าเลี้ยงจนเติบใหญ่.......แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน

  หวังเพียงจะได้ยล............เติบโตจนสง่างาม

  ขอโทษถ้าทำผิด...............ขอให้คิดทุกทุกยาม

  ใจแท้มีแต่ความ..............หวังติดตามช่วยอวยชัย

  ต้นไม่ที่ใกล้ฝั่ง.................มีหรือหวังอยู่นานได้

  วันหนึ่งคงล้มไป...............ทิ้งฝั่งไว้ให้วังเวง

  ..........................................(อ.สุนทรเกตุ)