พระอนาคตวงศ์
กัณฑ์ที่ ๒

 


พระธรรมราช
จบตอน

       สุททมาณพคิดดังนี้แล้ว ก็ก้มเศียรเกล้าลงน้อมนำดอกบัวเข้าไปถวายแก่สมเด็จพระโกนาคมน์เจ้า ด้วยเจตนาของอาตมานั้นเป็นสิ้นสุดศัทธาแต่เท่านั้น สมเด็จพระโกนาคมน์เจ้าจึงเสด็จขึ้นทรงนั่งในเบื้องบนแห่งดอกบัวทั้งสองนั้น ส่วนว่าสุททมาณพได้เห็นพระพุทธปาฏิหาริยะก็พิศวงว่า สมเด็จพระผู้ทรงพระภาคเจ้าเสด็จขึ้นทรงนั่งเหนือดอกบัวนี้

       ในเบื้องบนหาสิ่งจะปิดบังแสงพระอาทิตย์ไม่จะคิดเป็นประการใด จึงจะมิให้แสงพระอาทิตย์อันร้อนมาถูกต้องพระผู้ทรงพระภาคได้ สุททมาณพจึงเอาไม้อ้อมาสี่ลำ กระทำเป็นเสาดาดด้วยผ้าสองผืนบังแสงพระอาทิตย์ไว้ ให้สมเด็จพระโกนาคมน์เจ้าทรงนั่งอยู่ในที่นั้น

        ประมาณสิ้นกลางวันกลางคืนยังรุ่งแล้ว กระทำปณิธานความปรารถนาว่า ข้าพระพุทธเจ้าได้ถวายดอกบัวสองดอกกับผ้าสองผืนนี้ เป็นเครื่องสักการบูชาแก่พระองค์ตามยากตามมี เดชะผลทานนี้ขอให้เป็นปัจจัยได้สำเร็จแก่พระสร้อยสรรเพชุดาญาณในอนาคตกาลโน้นเถิด ฯ

       ครั้งนั้น สมเด็จพระโกนาคมน์เจ้า จึงตรัสพระสัทธรรมเทศนาพยากรณ์ทำนายเป็นใจความว่า ความปรารถนาของท่านที่คิดไว้ประการฉันใด “ จงสำเร็จแก่ท่านโดยเร็วด้วยประการฉันนั้น ” พระสุรสำเนียงพระพุทธสัพพัญญูเจ้าที่ตรัสว่า จงสำเร็จนั้น ดังสนั่นถึงภายใต้ที่อยู่แห่งพระยาภุชงค์นาคราชเบื้องบนจนกระทั้งพรหมโลก ฝูงเทพดาอินทร์พรหมยมยักษ์ทั้งหลายได้ยินทั่วกัน แล้วออกจากพิภพของอาตมามายังสำนักพระโกนาคมน์เจ้า แล้วก็ถวายนมัสการกราบทูลถามว่า

       “ พระพุทธเจ้าข้า ข้าพระพุทธเจ้าทั้งหลายได้สดับพระสุรสำเนียงของพระองค์ตรัสพระสัทธรรมเทศนาว่าสำเร็จนั้น ด้วยเหตุผลสิ่งไร บุคคลใดหรือสำเร็จ พระพุทธเจ้าข้า ”

       จึงมีพระพุทธฏีกาตรัสว่า ดูก่อนฝูงเทพดาผู้เจริญ สุททมาณพผู้นี้ได้ถวายดอกบัวกับผ้าแก่พระตถาคต ยังพระตถาคตให้นั่ง ได้บังแสงแดดสิ้นเวลากลางวัน ได้บังน้ำค้างสิ้นเวลาราตรียังรุ่ง มีความปรารถนาจะให้ได้พระสัพพัญญุตญาณ ในอนาคตกาลเบื้องหน้า พระตถาคตทำนายว่า อิจฺฉิตํ อิจฺฉิตํ จงสำเร็จตามความปรารถนาของสุททมาณพเถิด

       ฝ่ายฝูงเทพดามหาพรหมทั้งหลายก็กระทำสักการบูชา พากันโถมนาการด้วยองค์สมเด็จพระโกนาคมน์เจ้าเป็นอันมาก ฯ นี่แหละ ดูก่อนสารีบุตร เมื่อพระธรรมราชสัพพัญญูสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสนั้น จึงบังเกิดดอกบัวทองทั้งคู่ ประทาณเท่าจักร์รถ

        ผุดขึ้นมาแต่พื้นแผ่นดิน เข้ารับรองฝ่าพระบาทไว้ในเมื่อยกย่างไปมาทุกก้าวพระบาทนั้น ด้วยอานิสงส์ที่ได้ถวายดอกบัวแก่องค์สมเด็จพระโกนาคมน์เจ้า ที่บังเกิดมีไม้กับปพฤกษ์นั้น ด้วยอานิสงส์ขันติอดใจของสุททมาณพบรมโพธิสัตว์

       เมื่อพระธรรมราชสัพพัญญูเจ้าเสด็จทรงนั้งก็ดี ยืนก็ดี ไสยาสน์ก็ดี ณ ที่นั้น ๆ บังเกิดมีห้องแก้ว ๗ ประการ ควรจะชื่นชมยินดีนั้น ด้วยผลทานที่กระทำเพดานผ้าบังแดดและน้ำค้างถวายแก่พระโกนาคมน์เจ้า ในกาลเมื่อยังเป็นสุททมาณพ เมื่อพระองค์ได้ตรัสนั้น มีชนมายุยืนได้ ๕ หมื่นปี แล้วล่วงลับดับขันธ์เข้าสู่ปรินิพพาน ฯ แสดงมาด้วยเรื่องราวแห่งพระเจ้าปเสนทิโกศลทิราชบรมโพธิสัตว์คำรบ ๓ ก็ยุตติแต่เพียงนี้ ฯ