ถาม : รูปเป็นกุศลและอกุศลได้ใช่หรือไม่ ?

    ตอบ : ใช่

    ถาม : รูปมีอารมณ์ มีการคำนึงคิดถึงได้ใช่หรือไม่ ?

    ตอบ : ไม่พึงกล่าวอย่างนั้น

   ( นิกายมหิสาสกะ และ สมิติยะ มีความเห็นผิดว่า กายวิญญัติ การไหวกาย

    วจีวิญญัติ การไหววาจา ซึ่งเป็นอุปาทายรูปนั้น ก็ได้แก่กายกรรมและวจีกรรม เพราะฉะนั้น จึง

   เป็นได้ทั้งกุศลและอกุศล แต่ตามหลักวิชาต้องถือว่า กุศลอกุศลมีความสำคัญอยู่ที่จิต จึงถูกถามว่า รูปนั้นมี

   อารมณ์และคิดนึกได้หรือไม่ ? )

   ( ข้อว่า รูปเป็นผล หรือวิบากนี้ เป็นความเห็นของ นิกายอันธกะ และ สมิติยะ ข้อแย้งก็

   อย่างเดียวกับข้อ ๑๑๘ เรื่องเสียงเป็นผล )

    ถาม : รูปเป็นรูปาวจรและอรูปาวจรได้ใช่หรือไม่ ?

    ตอบ : ใช่

   ( นิกายอันธกะ มีความเห็นผิดข้อนี้ เพราะเข้าใจว่า รูปชื่อว่าเป็นกามาวจร, รูปาวจร หรืออรูปาวจร

   ก็เพราะทำกรรมอันเป็นกามาวจร, รูปาวจร, หรืออรูปาวจรไว้ จึงถูกซักว่า รูปเป็นการแสวงหาสมาบัติ การ

   แสวงหาการเกิดและเป็นการอยู่เป็นสุขในปัจจุบัน เป็นสัมปยุตตธรรม คือเกิดพร้อม ดับพร้อม และมีอารมณ์

   เป็นอันเดียวกับจิตที่แสวงหาสมาบัติ แสวงหาการเกิดใช่หรือไม่ ? )

    ถาม : ความกำหนัดในรูป ( รูปาราคะ ) เนื่องด้วยธาตุคือรูปใช่หรือไม่ ?

    ตอบ : ใช่

   ( นิกายอันธกะ มีความเห็นผิดข้อนี้ ข้อซักถามพ้องกับข้อ ๑๖๓ )

    ถาม : พระอรหันต์มีการสั่งสมบุญใช่หรือไม่ ?

    ตอบ : ใช่

    ถาม : พระอรหันต์มีการสั่งสมที่มิใช่บุญ ( คือบาป ) ใช่หรือไม่ ?

    ตอบ : ไม่พึงกล่าวอย่างนั้น

   ( นิกายอันธกะ มีความเห็นผิดข้อนี้ จึงถูกซักให้นึกถึงคำที่ว่า พระอรหันต์ละบุญละบาปได้แล้ว ถ้า

   สั่งสมบุญได้ก็สั่งสมบาปได้ด้วย ข้อควรทราบก็คือ การทำความดีของพระอรหันต์เป็นกิริยาเท่านั้น มิใช่เพื่อ

   เป็นบุญ คือเพื่อล้างหรือชำระความชั่ว )

    ถาม : พระอรหันต์ไม่มีการตายเมื่อยังไม่ถึงคราวใช่หรือไม่ ?

    ตอบ : ใช่

    ถาม : ผู้ฆ่าพระอรหันต์ไม่มีใช่หรือไม่ ?

    ตอบ : ไม่พึงกล่าวอย่างนั้น

   ( นิกายราชคิริกะ และ สิทธัตถิกะ มีความเห็นผิดข้อนี้ จึงถูกซักให้นึกถึงเรื่องที่อาจมีผู้ฆ่า

   พระอรหันต์ได้ ในกรณีเช่นนั้น ก็ชื่อว่าตายในเมื่อยังไม่ถึงคราว )

    ถาม : ทุกอย่างนี้มาจากกรรมใช่หรือไม่ ?

    ตอบ : ใช่

    ถาม : กรรมก็มาจากกรรมใช่หรือไม่ ?

    ตอบ : ไม่พึงกล่าวอย่างนั้น

   ( นิกายราชคิริกะ และ สมิติยะ มีความเห็นผิดข้อนี้ เพราะตีความในพระพุทธภาษิตบางข้อ

   จึงถูกซักดั่งตัวอย่างข้างต้น )

    ถาม : สิ่งที่เนื่องด้วยอินทรีย์เท่านั้น เป็นทุกข์ใช่หรือไม่ ?

    ตอบ : ใช่

    ถาม : สิ่งที่เนื่องด้วยอินทรีย์เท่านั้น ไม่เที่ยง อันปัจจัยปรุงแต่ง อาศัยปัจจัยเกิดขึ้นใช่หรือไม่ ?

    ตอบ : ไม่พึงกล่าวอย่างนั้น

   ( นิกายเหตุวาทะ มีความเห็นผิดข้อนี้ ความจริงทั้งสิ่งที่เนื่องด้วยอินทรีย์และไม่เนื่องด้วยอินทรีย์ก็เป็น

   ทุกข์ทั้งสิ้น )

    ถาม : สังขารที่เหลือ เว้นแต่อริยมรรค เป็นทุกข์ใช่หรือไม่ ?

    ตอบ : ใช่

    ถาม : แม้เหตุให้เกิดทุกข์ ก็เป็นทุกข์ใช่หรือไม่ ?

    ตอบ : ไม่พึงกล่าวอย่างนั้น

   ( นิกายเหตุวาทะ มีความเห็นว่า อริยมรรคเป็นข้อปฏิบัติให้ถึงความดับทุกข์ จึงยกเว้นให้ นอกนั้น

   นั้นเห็นว่าเป็นทุกข์หมด ฝ่ายค้านจึงซักค้านถึงข้ออื่น ๆ คือทุกขสมุทัย )

    ถาม : ไม่ควรกล่าวว่า สงฆ์รับทักษิณา ( ของทำบุญ ) ใช่หรือไม่ ?

    ตอบ : ใช่

    ถาม : สงฆ์เป็นผู้ควรแก่ของคำนับ ควรแก่ของต้อนรับ ควรแก่ทักษิณา เป็นต้น มิใช่หรือ ?

    ตอบ : ใช่

    ถาม : ถ้าอย่างนั้น ท่านก็ไม่น่าจะกล่าวว่า ไม่ควรกล่าวว่า สงฆ์รับทักษิณา

   ( นิกายเวตุลลกะ พวกมหาสุญญตาวาทะ มีความเห็นผิดข้อนี้ เพราะเข้าใจว่ามรรคและผลเป็น

   พระสงฆ์ )