พอครบเวลา ๑ ปีผ่านไป พระที่สงสัย ๒ องค์ก็พากันไปดู ไปถามว่า “ คนชื่อนี้มีไหม ” เขาก็บอกว่า “ มี ” ได้ถามว่า “ เขามีลูกผู้หญิงอายุไม่กี่เดือนหรือเปล่า ” เขาก็ตอบว่า “ มี ” จึงถามหาบ้านเขาก็พาไปพบเจ้าของบ้าน เขาก็ถามว่า “ มาทำไม ” พระก็หลอกว่า “ หลวงพ่อเนียมท่านใช้ให้มา บอกว่าแมวของท่านตายแล้วมาเกิดเป็นลูกที่บ้านนี้ มีไฝที่ปากเป็นผู้หญิง และบอกชื่อพ่อชื่อแม่ของเด็ก ” พ่อแม่ของเด็กก็ดีใจมากที่ได้ลูกที่เคยเป็นแมวของหลวงพ่อเนียม และให้พระบอกท่านด้วยว่า “ ถ้าเด็กคนนี้อายุครบ ๓ เดือนเมื่อไร จะพาเด็กไปถวาย ”

   พอครบ ๓ เดือนเขาก็พาไป พอไปถึงก็เอาเด็กไปประเคนลงที่เท้าของท่าน หลวงพ่อเนียมทำท่าตกใจ ความจริงท่านทำไปอย่างนั้นเอง แล้วถามว่า “ มันยังไงหว่า มาถึงก็ยกเด็กมาวางที่เท้าข้า ” เขาบอกว่า “ ก็ลูกของหลวงพ่อไงล่ะ แมวชื่อไฝของหลวงพ่อไปเกิดเป็นลูกฉัน ” ท่านก็ถามว่า “ รู้ได้อย่างไร ” เขาก็บอกว่า “ มีพระไปเยี่ยมเล่าว่า หลวงพ่อบอกว่าแมวของท่านที่ตายชื่อไฝไปเกิดเป็นลูกสาวฉันมีไฝที่ปาก บอกชื่อพ่อแม่ถูกต้องหมด ” ท่านถามว่า “ พระองค์ไหนจำได้ไหม ” เขาบอกว่า “ ถ้าเห็นก็จำหน้าได้ ”

    ท่านก็เรียกพระมาทั้งหมด ปรากฏว่าพระ ๒ องค์นั้นไม่มาหนีไปหลังวัด ท่านถามว่า “ พระที่ไปบ้านเองมีไหม ” เขาตอบว่า “ ไม่มี ” ท่านก็ให้พระองค์หนึ่งไปตาม บอกว่า “ มันหนีไปหลังวัดโน่น ไปตามมา ” พระองค์ที่ไปตามไปพบกับพระ ๒ องค์นั้น ๆ ให้ไปบอกหลวงพ่อว่า “ ตามไม่พบ เดี๋ยวจะไปนอนค้างที่วัดลานคาซึ่งอยู่ไม่ไกลกันนักกับวัดน้อย ” พระองค์นั้นก็กลับมาบอกว่า " ไม่พบขอรับ ” ท่านก็บอกว่า “ มันจะพบได้อย่างไร ก็มันสั่งให้มาบอกว่าไม่พบ ” พระองค์นั้นจนด้วยเกล้าต้องยอมรับ

    “จึงกล่าวได้ว่า หลวงพ่อเนียมมีเจโตปริยญาณและมีทิพพจักขุญาณแจ่มใสดีมาก...”